نعمتی به نام مادر

با مامان تنها شدیم ...براش تعریف کردم بابا در مورد کارآموزی رفتنم چی گفت...براش از غیبت کردناشم گفتم...بین ما ،فقط مامانه که گوش شنواس...بودنش و حرف زدنش دردی رو کمتر میکنه و حالی رو خوب...بین ما مامان از همه صبورتره...از همه مثبت تره...از وجودش رنگ تراوش میکنه نه سیاهی...دنیا رو سیاه نمیبینه..آدم هارو بد نمیبینه..زندگی رو میدون جنگ نمی‌دونه...خوشبینه به آینده به خوبی ها و به آدم ها...درد رو درد آدم نمیذاره...براش گفتم ...شنید ...حرف زدیم تا حس ترس و وحشت همیشگیم از آینده کمتر شه...تا یادم بیاد این زندگی منه ،آینده ی منه و من از هر کسی محق ترم تا جوری که دلم می‌خواد بسازمش...به میل دیگران زندگی کردن ،افتادن تو چاهیه که تهش دلت و بدبختیه...هیچکس نمی‌دونه راه درست چیه...هیچکس نمیدونه حقیقتا چی به صالحه و چی به ضرر..اینارو فقط خدا میدونه...پس کسی حق نداره به اسم مصلحت و صلاح بودن،امید کسی رو ناامید کنه..هیچکس هم به صرف بزرگ تربودن ،عاقل تر نیست...مشورت به جای خودش ...در نهایت آدم تصمیمشو خودش می‌گیره و نتیجه رو به خدا میسپاره...