شرلوک

اوج حسادتم به جان واتسون تو سری سوم سریال شرلوک بود..وقتی تو سه نشانه جلوی همه قسم میخوره که تا همیشه در کنار جان و مری باشه و تو "اخرین سوگند او" حتی از اینکه مری بهش شلیک کرده میگذره و به خاطر جان واتسون آدم میکشه!!

هر بار این سریالو میبینم به این قسمتاش که میرسه از حسادت به دکتر واتسون میمیرم! اینکه آدم یه دوست داشته باشه که در این حد رفاقت حالیش باشه و برای آدم سنگ تموم بذاره و همه جوره، واقعا همه جوره بشه رو حمایتش حساب کرد خودش به تنهایی حسادت برانگیز هست، دیگه چه برسه اون فرد، یکی مثل شرلوک هلمز باشه...حق ندارم بمیرم از حسودی؟ یه آدم با این سطح از نبوغ و هوش، با چنین شخصیت منزوی‌ای که هر کسی رو دوست نمیدونه و برای هر کسی وقت نمیذاره، بعد اونوقت دکتر واتسون براش جایگاهی داره که حاضره از زنش تیر بخوره و به خاطرش آدم بکشه!

چند نفر تو دنیا هستن که انقدر خوش شانس باشن؟ که تو بدترین شرایط زندگیشون، در حالیکه از لحاظ روحی نابود هستن و دارن تو یه باتلاق دست و پا میزنن، با ادمی مثل شرلوک هلمز آشنا بشن که خوب بلد باشه بهتر از هر روانشناس دیگه ای درمانشون کنه و بهتر از اونا بفهمه چی براش خوبه و چی میتونه از اون باتلاق نجاتش بده!!چند نفر انقدر خوش شانسن؟چقدر ممکنه همچین اتفاقی برای آدم بیوفته و همچین کسی سر راه آدم قرار بگیره؟ اینو چند وقت پیش توییتر نوشته بودم و یکی گفته بود که از اون آدمای خوش شانسیه که همچین شخصی سر راهش قرار گرفته! الان نمیرم از حسودی؟ :(