دَر

دنیا در نداره؟ بری در رو پشت سرت ببندی و خلاص؟

چرا تنهام؟ چون از آدم ها خیری ندیدم...چه فرقی میکنه صدتا آدم بشناسی یا هزارتا؟ وقتی شناختشون درده روی دردهای آدم..وقتی دوست، فامیل و آشنا اینطوری زخم میزنن دیگه تنهایی بهتر نیست؟ادم تنها یه درد داره ولی ادمی که دورش پر از آدم‌های غلطه هزارتا...میشه با تنهایی ساخت ولی مگه میشه با زخمی که نزدیکان آدم میزنن ساخت؟ ادمایی که قرار بوده بودنشون باری از روی دوش برداره اما حالا خودشون شدن یه بار سنگین...اینکه انقدر سختم تو وارد کردن آدم‌های جدید تو زندگیم به خاطر همینه...جا برای درد جدید ندارم...حقیقتا اعصابی برام نمونده که چند نفر جدید هم بیارم که گند بزنن توش...دیگه پر شدم..خیلی وقته پُر شدم و فقط از اون روزی میترسم که سر ریز کنم!یه روزی که قید همه چی رو بزنم، صابون همه چی رو به تنم بمالم و تا ته تهش برم!

 وقتی نزدیکان آدم میتونن انقدر راحت آسیب بزنن دیگه غریبه جی میخواد بشه؟

از من قبول کنید..دوست، فامیل یا خانواده هیچکدوم مقدس نیستن..رو هیچکدوم حساب نکنید..همشون میتونن چنان زمینتون بزنن که تا یه قرن گیج بزنید که اصلا از کجا خوردید! آدم مریض چه دوست باشه چه غریبه آسیبه اقا آسیب..درده، مرضه، باره...ذره ذره روح ادمو میخوره...نمیفهمم این آویزون شدن ما ایرانی هارو به نسبت های خانوادگی..یه زنجیر ساختیم و بستیم به ‌پاهای هم اسمش رو هم گذاشتیم روابط خانوادگی و تهش یه صد افرین هم به خودمون گفتیم بابت این حجم از عاطفه...اجازه بدید رک بگم که گه تو این روابط خانوادگی و فامیلی..هزار سال سیاه میخوام نباشه اونی که خانواده و فامیله اما از صدتا دشمن ضررش بیش‌تره

حقیقتا خسته‌ام...

اقا من خسته‌ام..

محض تنوع هم که شده یه سکانس از قسمت های خوب زندگی نشون بدین حداقل بفهمم فقط منم که اینطوری ام ، بقیه دنیا گل بلبله..والا خوشحال تر میشم بفهمم که تجربیات منه که انقدر بیماره نه زندگی نه دنیا و نه بقیه ی آدما..حداقل میگم جهنم اینم شانس من بوده...