هیچ چیز کامل نیست

یه بارم یه جا خوندم که کمال گرایی یه شیوه ی مطمئنه برای همیشه ناراضی بودن از زندگی...اینو فقط یه آدم کمال گرا میتونه درک کنه..علارغم اسم شیکی که داره، یه جور وسواس ذهنیه و ابدا افتخار نداره..ینی مثلا دیدین بعضی درد مرضا باکلاس و شیکه و مردم اینطور عنوان میکنن که من این عیب رو دارم ولی در اصل دارن بهش افتخار میکنن؟ کمال گرایی از اون مدل عیب هاست که علارغم ظاهر جالبش خیلی هم مزخرف و غیر قابل تحمله...تو دنیایی با این همه نقض و ایراد کمال کجا بود اخه؟اصلا کل این دنیا و آدماش، همه چیزش بر پایه ی نقص و تناقضه..نه شرایط ایده ال میشه نه آدم‌ها و این وسط کسی که دنبال یه چیز کامل بگرده اذیت میشه چون هرگز پیداش نمیکنه..و این هرگز نرسیدن باعث میشه آدم تو یه نارضایتی همیشگی بمونه و هیجوقت اونطور که باید از زندگی و شرایطش لذت نبره...کمال گرایی خوب نیست..افتخار نداره...هیچ چیز مفیدی هم نداره...

خیلی وقته دارم تمرین میکنم دنبال هیچ چیز کاملی نباشم..انقدر عی خودم رو در مضیقه قرار ندم برای کامل بودن و همیشه درست انتخاب کردن و درست رفتار کردن..من اگه یه کار اشتباه کنم تا مدتها ذهنم درگیره و مشغول سرزنش کردن منه..حتی یه حرف غلط زدن!! این تلاش برای همیشه کامل بودن واقعا روانی کننده‌س..خسته کننده‌س و بدبختی اینه که هیچوقت هم به نتیجه ای نمیرسه...دلم میخواد آزادانه اشتباه کنم و از اشتباهاتم لذت ببرم..از زندگی با تمام نقص هاش، از آدم‌ها با تمام ایرادهاشون و از شرایط با تمام مشکلاتش لذت ببرم..عید من اون روزیه که علارغم اینکه زشتی ها هستن، از دیدن زیبایی ها لذت ببرم