آنقدر ساز میزنیم که برقصد زمانه به ساز ما..

امروز روز خاصی نیست...اتفاق خاصی نیوفتاده...یه روز به همون معمولی‌ای روزی که تصمیم گرفتم اینجا رو بسازم...همونقدر عادی و ساده...یه روز معمولی که فقط میخوام با خودم حرف بزنم..مخاطب این پست خودمم...خودِ خودم

برام مهم نیست کجا وایسادی...برام مهم نیست الان چی هستی...ولی سوال اینه که از چیزی که هستی راضی ای؟ از جایی که وایسادی راضی ای؟اگه نه پس چرا تغییر نمیکنی؟ چرا فکر میکنی توانایی تغییر نداری؟چرا باور نمیکنی میتونی؟چرا این تصویر مزخرفی که ساختی رو پاره نمیکنی؟مگه نگفتی برای بلند شدن زانوهات کافیه‌ن؟منتظر چی هستی دختر؟ هیچ روزی اونقدر خاص نیست که بخوای شروع کنی و هیچ اتفاقی اونقدر مهم نیست که بخواد تغییرت بده جز خود خودت...یهویی متحول شدن مال تو فیلماس.. اگه آرزویی داری باید خودت ذره ذره بسازیش...گذشته هر چی که بوده، خودت هر چی که بودی رو بریز دور...بلند شو دختر، دیگه وقتشه...الان وقت پریدنه...وقت باز کردن همه ی زنجیرهایی که تو تمام این مدت به پاهات بستی...بیا و قصه ی قدیمی رو تموم کن و دوباره از اول، این بار خودت شروع کن...بیا و یکسال کل دنیارو فراموش کن...آدماش رو فراموش کن..یکسال کر شو و کور ...همه ی حرفهارو حواله کن به سال بعد و اونموقع در موردشون فکر کن...یکسال یه آدم جدید باش با یه روح جدید با یه طرز فکر جدید...یکسال یه جور دیگه زندگی کن...تمام گذشته رو موقتا حذف کن...بیا و یه بار به خودت فرصت بده..

به این فکر کن که سال دیگه همین موقع میخوای چه حسی داشته باشی؟غرور و شادی یا سرخوردگی؟ سال دیگه میخوای شرمنده خودت باشی یا به خودت افتخار کنی؟ بلند شو که درد نرسیدن، از درد تلاش کردن بیش‌تره...کل دنیارو بریز دور و این بار فقط و فقط به خاطر خودت تلاش کن...هیچکس نمیتونه به ادمی که به خودش اعتماد داره آسیب بزنه...آدم های قوی خودشون رو تغییر میدن و آدم‌های ضعیف سعی میکنن بقیه رو مطابق میلشون عوض کنن...از درد کشیدن نترس، از مشکلات نترس، از سختی ها نترس...عمیق ترین لذت ها مال کساییه که رنج رفتن رو به راحتیِ موندن ترجیح دادن...باید بسوزی و خاکستر شی تا دوباره متولد شی...گر مرد رهی میان خون باید رفت