+هیجده =))))

یه دوست متأهلی هم داشتم که میگفت مثلا خیلی وقتا ممکنه من بیشتر از شوهرم نیاز به رابطه داشته باشم ولی هیچوقت بهش نمیگم یا هیچوقت من پیشنهاد نمیدم!!! خیلی عجیبه ولی واقعا دارم میبینم که طرز فکر خیلی ها همینه...هنوزم نتونستم هضم کنم که چرا واقعا؟؟ ینی آدم نیازشو به شوهرش نگه؟یا مثلا بده آدم به همسرش نیاز داشته باشه یا بهش کشش داشته باشه؟خیلی عرف مزخرف و غلطی نیست؟ اخه من حتی دلیلشم نمیتونم بفهمم..ینی مثلا اگه زن دلش رابطه با همسرش رو بخواد، بی حیایی محسوب میشه؟حجب و حیاشو از دست میده؟ بعد ینی مثلا واقعااااااا ممکنه مردی وجود داشته باشه که با دیدن کشش و گرایش همسرش به خودش، به جای اینکه خوشحال بشه، فکرای بدی در مورد زنش کنه؟!!!! یا پرو بشه؟! یا سرد شه؟! دقیقا نمیفهمم چه فلسفه‌ای پشت این حرکت نهفته‌س!

بعد حالا کسی که اینطوری فکر میکنه به احتمال خیلی زیاد از نیازهاش با همسرش حرف نمیزنه چون همون دلایل اینجا هم صدق میکنه، بعد این وسط اگه نیازش برآورده نشه سرخورده نمیشه؟ینی تو زندگی مشترک مشکلی ایجاد نمیکنه؟ خدایی هیچ جوره تو کتم نمیره این موضوع! شاید من زیادی حق خودم میدونم ولی کلا به نظرم رابطه دو طرفه‌س...نمیتونم بپذیرم یکی به خاطر همچین دلایل مزخرفی از لذتی که حقشه و طرف مقابل وظیفه داره برآورده‌ش کنه چشم پوشی کنه! خدایی نکنین اینکارارو، زندگی با این سنت ها خیلی مزخرفه..یه جایی دیگه باید رهاشون کرد و آزاد زندگی کرد...وگرنه فرق ما با مادربزرگامون چیه؟همه ی قشنگی یه رابطه به تعاملی بودنشه واقعا نمیفهمم چرا خودتونو از این لذت محروم میکنید! بعد تازه حتی به نظر من همین پیش قدم شدن زن، یا صبحت کردن یا حتی نقد کردن رابطه ی جنسی هم خودش جالبه! اصن یه بخش عظیمی از رسیدن به شناخت طرف مقابله!

خیلی وقته این موضوع یه گوشه ی ذهنم همش در حال نشخوار شدنه...خیلی عجیبه واقعا...

پ.ن: ینی واقعا واقعا واقعا مردی وجود داره که اشتیاق همسرش رو به سکس ببینه و در موردش فکر بد کنه؟؟هر بار بهش فک میکنم واقعا به همون اندازه شگفت زده میشم که مگه میشه؟مگه داریم؟!چطور ممکنه اخه!! :|