بی سروته ۱

داشتم فکر میکردم چقدر میشه به آدم‌ها نزدیک شد؟تا چه حد؟ منظورم هر ادمی نیست...تا چه حد میشه از تاریک ترین، مزخرف ترین و نچسب ترین جنبه های شخصیت با کسی حرف زد؟ روح رو تا کجا و تا چه حد میشه برهنه کرد؟اصلا اینا مال قصه هاست یا تو دنیای واقعی هم میشه همچین آدم‌هایی رو پیدا کرد؟واقعا تو دنیای واقعی هم میشه کسی رو پیدا کرد که جلوش بی سانسور و بلند بلند فکر کرد؟که ضعف‌های آدم رو به وضوح ببینه و به جای سواستفاده، سعی کنه توی حلش همراهی کنه؟ما معمولا تو همه روابطمون جنبه های خوب و قشنگ شخصیتمون رو نشون میدیم و طبق این ویژگی هاست که دوست پیدا می‌کنیم و با دیگران معاشرت می‌کنیم ولی چند درصد هستن کسایی که اون قسمت های تاریک رو هم ببینن و همچنان دوست باقی بمونن؟اصلا همچین چیزی توقع به جایی هست؟واقعا میشه از کسی توقع داشت که برای "تمام" آدم ارزش قائل باشن نه فقط یه بخش انتخابی؟ یا ته تهش هر ادمی خودشه و خودش؟

* یکم بی سر وته بود؟ شاید افکارم در حال حاضر بی سروتهه...ولی واقعا به این موضوع فکر میکنم و جوابی براش پیدا نمیکنم...

راستی چرا همه چیزای خوب مال تو قصه هاس؟اینم یکی دیگه از سؤال‌های لاینحلمه :| 

* برخلاف بقیه، عمیق ترین خواسته هام از زندگی ابدا مادی نیستن...یه سری تجربه‌ان که دلم میخواد تو طول زندگیم روی این زمین داشته باشم 

* میشه از حضور کسی مطمئن بود؟ نه :( 

و این غم انگیزترین و ترسناک ترین قسمت با آدم‌ها بودنه

کاش می‌شد افکار آدمهارو خوند!!!!

* خدایا من بارها ثابت کردم خودم تنهایی کاملا قابلیت ریدن در زندگیم رو دارم، خودت یه جوری جمعم کن خلاصه 

.