قصه‌های روانکاوی من

واقعا از نوشته‌های من اینطوری برداشت میشه که با روانکاوم رابطه دارم؟! ریلی؟! شوخی میکنید؟

پروسه‌ی روانکاوی با مدل روانشناس‌ها و مشاور ها خیلی فرق میکنه...روانکاوی شیوه‌ی درمانی فروید بود که در اون فرد بیمار حرف میزنه از هر چیزی که به ذهنش میرسه..بهش میگن تداعی آزاد...روانکاوا اعتقاد دارن هر چیزی که ذهن تداعی میکنه مهمه و باید بررسی بشه، پیام خاصی داره و بخشی از شخصیت فرده...به خاطر همین تو روانکاوی، روانکاو هیچی رو از شما نمیپرسه..حتی از مشکلاتت هم نمیپرسه...شما میشینی و تداعی میکنی...هر چیزی که به ذهنت رسید هر خاطره یا حرفی رو که از ذهنت گذشت به زبون میاری...به مرور با این تداعی‌ها، خیلی از بخش‌های ناخودآگاه آدم، رو میاد...شما میگی و روانکاو که اونجا هوشیارانه حضور داره، تداعی‌هارو تحلیل میکنه..البته نه اینکه چیزی به شما بگه...صرفا گاهی ممکنه در حد یکی دو جمله حرف بزنه...به مرور وقتی جلوتر برید روانکاو تبدیل میشه به یه آدم مهم که پذیرای تمام احساسات شما هست...یه بالغ سالم که تمام گیرو گورهای شخصیت شما رو میپذیره...به این اتفاق تو روانکاوی میگن انتقال...تبدیل شدن روانکاو به یه ابژه‌ی جدید...مثلا شما پاسخی که باید به آدمای زندگی واقعیتون بدید، به جاش تصمیم می‌گیرید روانکاو رو هدف این پاسخ ها نشون بدید..مثل نشون دادن خشم یا عشق...شما میتونید ناراحت باشید، عصبانی، خشمگین باشید و ابژه‌ی جدید، ینی روانکاو، همچنان دوستتون داشته باشه و باهاتون مهربون باشه...شما لجبازی کنید، قهر کنید و کلا "بد" باشید اما همچنان از طرف روانکاوتون دوست داشته بشید...این‌ کاری بود که والدین باید تو ۷ سال اول زندگی انجام میدادن...باید عشق بی قید و شرط میدادن..اما ما اکثرمون باید بچه‌ی خوبی میبودیم، توقعات والدین رو برآورده میکردیم تا والدین دوستمون داشته باشن...اما ابژه‌ی جدید نیازی نداره تا شما خوب باشید که دوستتون داشته باشه! همینجوری با تمام احساساتتون دوستتون داره و باهاتون مهربونه...این شروع پروسه‌ی درمانه...روان از اون ترس‌ها و مشکلاتی که تو کودکی به خاطر اشتباهات والدین دچارش شده بود آزاد میشه و میتونه رها بشه...به خاطر همین روانکاو پذیرای تماااام احساسات بیمار هست و این معنی بدی نداره!