نمیتوانم دگر بِرویَم...

چهارشنبه به مامان گفتم که روانکاوم گفته باید برم پیش روانپزشک...گفتم که حالم اصلا خوب نیست و بریدگی‌های دستم رو هم نشونش دادم...نمیفهمم وقتی خانواده ثابت کردن که هیچوقت تو مشکلات توانایی برخورد مناسب رو ندارن، باز چرا این اشتباه رو انجام دادم و فک کردم گفتن به مامان میتونه کمک کننده باشه...کلی خندیدم، شوخی کردم تا مثلا ببینه حالم اونقدرام بد نیس که نترسه و تازه بعدش کلی سرزنشم کرد که خیلی ضعیفم...الانم دو روزه انقدر سرد برخورد میکنه و یه جوریه که حس میکنم حالش ازم بهم میخوره...هی شوخی میکنم میخندم باهاش که مثلا سرحال بشه انگار نه انگار...خیر سرم کلی براش روضه خوندم که یکم مراعات کنه هوامو داشته باشه تا بگذره این دوران و شرایط روانیم یکم استیبل بشه اونوقت اینطوری میکنه! میفهمم احتمالا براش خیلی سخت بوده دیدن بریدگی‌های دستم ولی کاش یکم محکم‌تر بود و قوی‌تر...کاش خانواده‌م روان قوی‌تری داشتن و میشد بهشون تکیه کرد...شاید اونوقت هیچکدوم این مشکلات پیش نمیومد...شاید کار به اینجا نمیکشید...شاید میشد راحت تر زندگی کرد و راحت تر مشکلات رو حل کرد...حالم داره بهم میخوره از همه چی..کاش میشد انگشت بندازم تو گلوم و زندگی رو بالا بیارم