بریده

هزار ساله که دارم فک میکنم من کی‌ام، چی‌ام و به هزار تا جواب رسیده این سوالِ همیشه بی‌جوابم.

یه روزایی دلم میخواد نوازنده‌ای باشم گوشه‌ی پیاده‌روی شلوغ یه خیابون. تو همهمه‌ی بدو بدوی آدما، وقتی همه چی رفته روی دور تند، سازمو کوک کنم، بنوازم و زمان رو نگه‌دارم برای اون عابری که شاید دلش گرفته از سختی روزگار. جوری بنوازم که نرم شه دلِ شکسته‌ و خسته‌ش.

گاهی دلم میخواد یه رقاص باشم. تو همون خیابون شلوغ، یه نقاب بزنم روی صورتم، یه پیراهن خاکستری تا روی زانو بپوشم، کفاش‌هامو دربیارم، چشم‌هامو ببندم و برقصم. زیر بارون. توی برف. 

یه وقتایی هم دلم میخواد یه شیرینی فروش دوره‌گرد باشم. یه چرخ دستی صورتی داشته باشم. روش انواع شیرینی‌ها و دونات های رنگی‌ای بذارم که هیچکدوم دقیقا عین هم نباشه.

حتی یه وقتا دلم میخواد یه بید مجنون تنها باشم کنار یه نیمکت چوبی قرمز رنگ. من باشمو آدم‌هایی که گذری میشینن روی نیمکت قرمز تا بازیگوشی بچه‌ها رو تماشا کنن. 

یا کاش اصلا من یه ملودی بودم. یه ملودی آروم که باهاش میشه بغض کرد. میشه خندید. میشه آروم شد. میشه حتی آشفته شد. 

حتی دوست داشتم ابر می‌بودم. گاهی میباریدم روی زمین. گاهی خورشید رو میپوشوندم. گاهی هم شکلای مختلف به خودم میگرفتم تا آدما بازیه " اگه گفتی اون ابره شکل چیه" راه بندازن.

هزارتا چیز دیگه هست که میتونستم باشم اما از بین‌شون من هیچکدوم نیستم. من فقط یه دخترک غمگین و تنهام که استعداد بی‌نظیری دارم تو آزار دادن خودم. تو رسوندن خودم به نقطه‌ی بریدن. استعداد پوسیدن و مردن. استعداد زنده زنده جون دادن و مومیایی شدن. شاید باید باهاش کنار بیام. به سرگردون بودن. به همیشه بلاتکلیف بودن. به گم شدن‌ها و گم کردن‌ها. به نرسیدن. به بی‌هدف رفتن و مقصد نداشتن. شاید هر قسمتی از روحم رو از یه جا کَندن که اینطور تیکه تیکه و بی‌تعلقه. که هیچ‌‌کجا آرومو قرار نمیگیره.