جانم رسیده بر لب

از وقتی روان‌درمانی رو شروع کردم اوضاع روز به روز بدتر و ترسناک تر شده. دقیقا نمیدونم چرا ولی حالم به طرز وحشتناکی خراب شده. اوضاع قبل از روان‌درمانی هم خوب نبود، اما همونم الان شده برام آرزو. یه جوری از زندگی آدمیزادی فاصله گرفتم  که صبحایی که میتونم صبحانه بخورم ذوق‌زده میشم حس نرمال بودن میکنم! انگار داخل یه باتلاق افتادم که روز به روز بیشتر توش فرو میرم و هیچ جوره نمیتونم ازش دربیام. میفهمم که این حال بد بخشی از پروسه‌ی درمانه ولی من خسته شدم و حس میکنم دیگه کم آوردم. دیگه تحمل این حال بد رو ندارم. دلم میخواد بالا بیارم همه چیزو. یه ماه دیگه کنکور ارشده ‌و من هیچی نتونستم بخونم. این روزا هم که عملا درس رو ول کردم. شدم عین یه مرده‌ی متحرک که مبهوت فقط گذر شب و روز رو تماشا میکنم. حالم از خودم، از زندگی و همه چی بهم میخوره. احساس مزخرفی دارم. نسبت به خودم، نسبت به همه چی. حس یه لوزر به تمام معنا. حس میکنم باختم. مثل همیشه. خسته شدم از این چند ماه تهوع دائمی. سردردهای همیشگی. افسردگی و بالا پایین ‌شدن حالو هوام. از این ضعف و لرز گرفتن دیگه خسته شدم. من دیگه از حال بد خسته شدم. دیگه نمیتونم تحمل کنم. این پروسه‌ی روانکاوی خسته‌م کرده. تمام انرژی نداشته‌م رو کشیده و دیگه چیزی تو وجودم نمونده. خسته شدم از آستین بلند پوشیدن برای پوشوندن زخم های دستم. خسته شدم از این زخم‌هایی که انگار هیچ‌جوره قرار نیست خوب بشن. خسته شدم از این قرصای لعنتی. دلم میخواد جیغ بزنم. حقیقتا دیگه توانشو ندارم. واقعا دیگه توانشو ندارم. این وسط هیچکس درک نمیکنه. نه اونا که میدونن چه حالی دارم نه اونا که نمیدونن. مامان که به قول خودش نگرانه و سر نگران بودنش با من دعوا میکنه. اوضاع مملکت کوفتیمون از یه طرف. اوضاع خانواده از یه طرف. درس یه طرف. ارشد یه طرف و اوضاع تخمی خودمم یه طرف. من دیگه دارم میبُرم. نمیکِشم. واقعا نمیکِشم.