بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر؟؟؟؟

امروز حالم خیلی بد بود. کل مسیر تا خونه‌ی مامان‌بزرگم رو حالت تهوع شدید داشتم. اگه امروز تو اتوبوسای امام علی یه دخترو دیدید که ولو شده بود رو صندلی، هی نفس عمیق میکشید، چشماشو بسته بود سرشو به صندلی تکیه داده بود و شالش از سرش افتاده بود و موهاش شلخته بود، اون من بودم. داشتم تمرکز میکردم تا توی اتوبوس بالا نیارم! البته بعد اینکه پیاده شدم تو اون مسافت پنج دیقه‌ای تا خونه مامان‌بزرگم، سه بار وایسادم و بالا آوردم. اونم با معده‌ی خالی. حقیقتا اوضاع گندیه. مشکل اینه نمیدونم این بهم ریختگی بدنم دقیقا به چه دلیله. هفته‌ی پیش روانپزشکم دوز داروهارو دوبرابر کرد. نمیدونم به خاطر اونه که معدم باز بهم ریخته یا به خاطر دعوای وحشتناکی که با مامان داشتم عصبی شدم و اینطوری داره خودشو نشون میده. از اون طرفم فردا آخرین جلسه‌ی روانکاویمه و تا سه هفته‌ی دیگه روانکاومو نمیبینم. اینم در نوع خودش فشار عصبی وحشتناکی داره. من حتی فاصله‌های یه هفته‌ای رو هم نمیتونم تحمل کنم حالا سه هفته!! دلم میخواد بمیرم حقیقتا. دلم میخواد فردا نشه تا اون تایم بودن کنار اون نگذره. من نمیتونم سه هفته ازش دور باشم. سه هفته تحمل کردن زندگی اونم به تنهایی واقعا خارج از توان منه. به اون سکوت روانی‌ای که اونجا دارم احتیاج دارم. احتیاج دارم حداقل هفته‌ای یه ساعت، صداهای تو مغزم ساکت شن، هیولاهای درونم آروم شن و یکم آرامش بگیرم. من از پس خودم برنمیام. از پس دنیای بیرون هم برنمیام. همون یک ساعت پیش اون بودن باعث میشه حداقل یکم خودم رو تحمل کنم و آسیب جدی به خودم نزنم. من رسما بعد چهار پنج روز روانی میشم و دیگه نمیتونم تحمل کنم فشار روانیمو. دلم میخواد یه جوری روی خودم تخلیه‌ش کنم. یه بلایی سر خودم بیارم تا این دردهارو از روانم بکشم بیرون. احساس میکنم این همه مدت رو باید تنها تو یه تاریکی ترسناک بگذرونم. همینقدر دردناک و عذاب‌آور. حالم داره از این حجم وابستگیم به روانکاوم بهم میخوره. حالم داره بهم میخوره از اینکه انقد پیش اون آرامش هست و انقدر بیرون از اون اتاق درد و تنهایی. حالم بده و به هیچکس جز اون نمیتونم از این حال بد بگم. حالم بده و نمیدونم دقیقا این چند هفته رو باید چه غلطی کنم تا بگذره. احساس میکنم از عید متنفرم. از تعطیلات هم متنفرم. لعنت به این مغز مریض.