روانکاویی

دلم روانکامو میخواد..دلم میخواد بغلم کنه..یا نه اصلا بشینه و بهم گوش کنه...همون حضورش بهم احساس امنیت میده...نیاز دارم به حرف زدن باهاش...شدیدا حس میکنم گم شدم حس میکنم نمیتونم هر سری یه هفته صبر کنم تا ببینمش هفته ای یه جلسه واقعاااا کمه :( دلم میخواد تا ابد تو اون اتاق روانکاوی بمونم..دنیای بیرونو دوست ندارم ترسناکه..آدمای بیرون رو هم دوست ندارم

جمعه‌

آخرش پدر مادرم منو میکشن...آخرش منو میکشن...

چی شد

میخواست مواظب همه باشه..مامانش، باباش، برادرش، دوستاش، فامیل...حتی میخواست مواظب روانکاوش هم باشه...احساس میکرد آدم ها درد میکشن و باید یه جوری این دردو کم کنه..احساس میکرد حق نداره چیزی رو از کسی بخواد تا مثلا به درد کسی اضافه نکنه..فوبیا داشت!فوبیای مزاحم بودن، سربار بودن، عذاب دادن به دیگران...فک میکرد باید دنیارو نجات بده، باید حال همه‌تون خوب کنه، دردای همه رو تحمل کنه، تازه دردای خودشم، خودش تنهایی تحمل کنه...اینجوری شد که کارش کشید به روانکاو

ازش متنفرم..از اینکه یه کارای پیش پا افتاده و مزخرف انجام میده تا مثلا ثابت کنه کی رئیسه...از اینکه ادای آدمای انسان دوست و مهربون رو درمیاره تا بهانه‌ای برای غصه خوردن و توجیه اعصاب خوردی‌هاش پیدا کنه...از غذا خوردنش، راه رفتنش، حرف زدنش، کلا از بودنش و تک تک اخلاقا رفتارا و ویژگی‌هاش متنفرم...به جهنم که بهش میگن پدر.. من ازش متنفرم و تمام تلاشمو میکنم تا ازش دور شم..

فاکینگ معده

بدنم سه وعده‌ی غذایی کامل رو برنمیتابه...به اینصورت که ته تهش باید یه وعده‌ رو خوب و درست بخورم و بقیه رو یه چیز سبک و کم بزنم بر بدن..مثلا جمعه‌ها که صبحانه املت یا تخم مرغ میزنیم با نون تازه و ناهار قرمه سبزی، شام هم پاستا، بعد شام به وضعیت الان دچار میشم که الاناست برم هر چی پاستای جذاب خوردم رو بالا بیارم بلکه نفسم بالا بیاد!بعد حالا جالبه که من چیزایی که خانواده این وسط مسطا بین وعده‌های غذا میخورن رو نمیخورم بازم وضعیت اینه! ینی اونا میوه، چایی، چیپس یا پفک، قهوه، شیر و کلی چیز دیگه میخورن اونوقت معده‌ی منه که با دو لقمه غذا ارور میده و دهنمو سرویس می‌کنه!

واقعا وضعیت فاکد آپیه -__-

+یه عالمه آبلیمو خوردم ایشالا که بشوره ببره..پاستاها واسه توالت حیفن واقعا -__-